Saga & Ricocher - Paradiso, Amsterdam - 21 april 2001

Voor een optreden van de Canadese band Saga kun je maanden van tevoren al warm lopen, omdat zo\x{2019}n optreden altijd gepaard gaat met een overweldigende show waarbij perfectie hoog in het vaandel staat. Een theatrale rol daarbij is weggelegd voor zanger Michael Sadler die met zijn ontspannen performance gemakkelijk het publiek bereikt en sceptici op het randje van de stoel krijgt.

Maar voordat dit alles zou beginnen, was het de taak aan Ricocher om het publiek op te warmen met nummers van hun debuut-cd "Quest for the Heartland". Ricocher heeft inmiddels ruime podiumervaring en kwam ook deze avond in een bomvol Paradiso goed uit de verf. De nummers werden zeer overtuigend gespeeld en nog meer: het publiek smulde van nummers als Your Pride en Quest for the Heartland. Het geheel stond in de zaal iets te hard afgesteld maar zanger Erwin Boerenkamps wist zich ondanks het muzikale geweld moeiteloos staande te houden met overtuigende zang en toonde zich een echte voorman van de band. Luid applaus viel Ricocher dan ook terecht ten deel en zelf had ik nog wel meer willen horen.

Precies twintig jaar geleden stond Saga voor het eerst in Paradiso en toen voor een vijftig man tellend publiek. Anno 2001 wisten zij het tiendubbele aan fans de zaal binnen te krijgen. Saga heeft door de jaren heen vele ups en downs gekend, waaronder de terugtreding van toetsenist Jim Gilmour en drummer Steve Negus die gezamenlijk een solocarrière ambieerden. Die is echter nooit van de grond gekomen. Als driemanformatie maakte Saga in de jaren tachtig nog enkele CD\x{2019}s maar zonder succes. Door de terugkeer van Gilmour en Negus op het oude nest in de jaren negentig werd weer teruggegrepen naar de formule van de eerste vier CD\x{2019}s en kregen de nummers meer inhoud.

Na helaas een half uur te zijn uitgelopen was het de beurt aan Saga. Er werd geopend met The Runaway van de onlangs verschenen CD "House of Cards". Dit nummer werd met een spetterende overtuiging de zaal in geslingerd en je kon zien dat de eerste tien rijen door échte Saga fans bezet werd gehouden want de tekst werd feilloos luidkeels meegezongen. Afwisselend werden nummers van "Full Circle" en "House of Cards" gespeeld waarbij We\x{2019}ll meet Again (chapter 15), Time Bomb, The One, Money Talks en Always There als uitschieters kan worden beschouwd. Gitarist Ian Crichton is klein van stuk maar groots als het om de messcherpe soli gaat, die tussen de prominent aanwezige synthesizers van Gilmour doorklieven. Zijn herkenbare gitaargeluid geeft een Saga-song de extra symfonische kracht. Voor de afwisseling kreeg ieder bandlid de ruimte om zijn eigen technische kunstjes te etaleren. Jim Gilmour kon zijn klassieke opleiding kwijt in Scratching the Surface en No Regrets, Ian Crichton toverde hemelse klanken uit zijn gitaar tijdens You\x{2019}re not Alone en Steve Negus kreeg totale interactie met het publiek tijdens zijn uitgebreide drumsolo. Een unplugged setje van Michael Sadler geflankeerd door Ian en Jim Crichton op akoestische gitaar werd mooi uitgevoerd waarbij The Secret of Illusion en Time\x{2019}s Up als hoogtepunt kan worden aangemerkt. Sadler liet de zaal in een linker- en rechterzijde de refreinen meezingen waarbij hij als een volleerd dirigent aangaf wanneer moest worden ingevallen. Voorts werden klassieke krakers als Careful where you Step, Don\x{2019}t be Late, On the Loose, Wind him up en The Flyer gespeeld. Twee keer keerde Saga terug voor een toegift en met Humble Stance werd er definitief afgesloten.

Paradiso stond deze avond in het teken van een staaltje symfonische krachtpatserij van een band van wereldformaat. De bandleden genoten deze avond zichtbaar, want geduldig schudden zij de tientallen handen van de fans op de eerste rijen. Er kan worden geconcludeerd dat Saga deze thuiswedstrijd wederom heeft gezegevierd en hoop ik dat het niet al te lang zal duren eer zij weer een serie concerten in ons land zullen geven.