Saga - Pleasure & The Pain
Na matige albums als "Steel Umbrella's" en "The Security Of Illusion" is daar in het jaar 1997 plotsklaps "Pleasure And The Pain". Een fraai ogend hoesje (metalen asbakken op ijsschotsen) maakt duidelijk dat voor Saga de "koude" periode nog niet helemaal voorbij is. Het binnenwerk ziet er verschrikkelijk uit. Een tekstenmassa waaronder de songteksten en bedankjes ziet er afzichtelijk uit. De laatste alinea eindigt: "Thank you for helping us turn the dream into a reality. After 20 years, who would have thought we all would come so far". Dat Saga zo ver is gekomen komt vooral dankzij de eerste vier albums. Maar goed, het is niet alleen maar kommer en kwel met "Pleasure And The Pain". Integendeel. Deze cd is de overgang naar het betere werk van de band. In 1997 heeft Saga ter ere van het 20-jarig jubileum een fantastisch concert in een bomvol Paradiso in Amsterdam gegeven en betekende het de terugkeer van deze Canadese geweldenaren.
Op deze cd wordt menig maal geëxperimenteerd met diverse stijlen. Je merkt dat de uitersten van symfo worden verkend. De opener Heaven Can Wait is door het easy-listening-intro slaapverwekkend te noemen maar weet zich halverwege het nummer knap te herstellen. Met How Do You Feel en Welcome To The Zoo merk je dat gitarist Ian Crichton een aardige vinger in de pap heeft gehad met zowel de productie als experimenteel gitaargeluid. De nummers komen absoluut niet boven de middelmaat uit en verzanden dan ook in verkennend gitaargeluid en storende toetsen. Ook de zanglijnen zijn benedenmaats, waarbij gezegd moet worden dat het zoeken naar aannemelijke refreintjes aan Sadler wel is besteed. Met Where's My Money weet je als luisteraar helemaal niet meer waar je aan toe bent. Samples, echo's en drumcomputer verbinden het nummer op een helse manier zodat er geen chocolade van gemaakt kan worden. Met You're Not Alone en Taxman is er iets bijzonders aan de hand. You're Not Alone is een remake uit 1979 van de cd "Images And Twilight" terwijl Taxman een nummer van The Beatles is. Beide zijn weinig subtiel uitgevoerd en in mijn ogen totaal mislukt. Het heeft weinig met de originele versies te maken. Ook de daaropvolgende track You Were Made For Me kan me niet bekoren.
En dan zijn we op een punt op de cd aangekomen waarop het in ene keer helemaal anders gaat. Je hoort het al bij het intro van de track Gonna Give It To Ya. We zijn in de sfeer van de cd's "Images At Twilight" en "Silent Knight" beland. Een prachtig opbouwend geheel met een spectaculair duel toetsen en gitaar in het midden geeft het nummer vaart en kracht. Prachtig uitgevoerd en behoort absoluut tot een van de betere nummers dat Saga ooit heeft voortgebracht. Fantastically Wrong is, afgaande op de titel, inderdaad een misser en bestaat uit pure krachtpatserij op gitaar. Het akoestische en mooie titelnummer Pleasure And The Pain besluit het geheel. De track zou qua sfeer afkomstig kunnen zijn van "Worlds Apart".
"Pleasure And The Pain" is naar mijn mening een overbrugging naar de terugkeer van de helden van weleer. In mijn optiek kun je deze cd beter niet aanschaffen. Luister dan liever naar het latere werk van Saga, zoals "Full Circle" en "House Of Cards".
Ruud Stoker
http://www.progwereld.org
