SAGA: Generation 13

De carrière van deze Canadese band kende een eerder grillig verloop. Na hun ophefmakend debuut in 1979 en de daaropvolgende uitstekende lp's, bereikte de groep in 1983 een laatste (voorlopig) hoogtepunt met 'Heads or Tales'. Tot dan had Saga zich moeiteloos weten handhaven in het koppeloton der proggrootheden, met hun aanstekelijke mix van gesofisticeerde, erg gestileerde symfo en aanstekelijke pop, voortreffelijk geproduced door Rupert Hine. Kenmerkend waren het bijzonder creatieve gitaar- en toetsenwerk van resp. Ian Crichton en Jim Gilmour en het hoge stemgeluid van Michael Sadler. Jim Crichton (bas) en Steve Negus (drums) completeerden het quintet en waren tevens mede-verantwoordelijk voor de unieke Saga-sound dat altijd een erg fris geluid liet horen.

Het lauwe 'Behaviour' uit 1985 bracht evenwel een kentering teweeg, die tot halverwege jaren negentig een vrij inspiratieloze band liet horen, duidelijk op zoek naar een nieuwe uitdaging.

In 1995 kwam 'Generation 13'; het meest gedurfde, complexe en intrigerende album van Saga, dat nog steeds een aparte plaats inneemt in hun toch wel indrukwekkende oeuvre.

Dit werkstuk hekelt het ongefundeerde positivisme van 'The American Dream' en probeert het schijnheilig beeld van de vooruitgang, dat de Amerikaanse samenleving angstvallig probeert op te houden, te ontmaskeren. In plaats daarvan worden alle deugden en waarden, waar deze maatschappij pretendeert voor te staan, in vraag gesteld en wordt een eerder somber toekomstbeeld opgehangen, tenzij... we onszelf in vraag stellen en ons leven alsnog anders gaan oriënteren.

Muzikaal valt vooral de variëteit aan stemmingen en klanken op, dit alles in perfecte harmonie met het centrale thema van 'Generation 13'. Geen licht verteerbare progpop, maar minder toegankelijke, sferische puzzelstukjes die evenwel perfect in mekaar passen. Dit album moet je in z'n totaliteit beluisteren en dan ben je als luisteraar behoorlijk onder de indruk van het muzikaal kunnen van deze band. Misschien is dat ook de reden waarom 'Generation 13' live nooit aan bod komt : individueel passen de songs niet echt in het gekende en gesmaakte Saga-concept. Maar critici die beweren dat Saga té 'mainstream' is, moeten dit 'magnum opus' van de groep maar eens uitproberen en beseffen dat de groep veel meer in haar mars heeft dan je soms geneigd bent te denken.

Hoewel later werk meer naar de vertrouwde Saga-sound teruggrijpt (met Full Circle als hoogtepunt), blijft deze band (die trouwens qua bezetting zo goed als ongewijzigd gebleven is) nog steeds hoge toppen scheren. Een live-uitvoering van 'Generation 13' behoort volgens de band nog steeds tot de mogelijkheden. Hopen maar.

Bespreking : Piet Michem
Quelle: http://www.prog-nose.org