Saga - Marathon

"Kijk, de nieuwe cd van Saga!" en ik liet blij het hoesje van "Marathon" aan mijn vriendin zien. "Ziet er precies hetzelfde uit als alle andere", zei ze. "Hij staat nu aan", reageerde ik. "Wat vind je ervan?" "Had je deze nog niet dan?", was haar reactie, "als je had gezegd dat je hem al tien jaar had, had ik je ook geloofd!"

Voor Sagafans is "Marathon" als een warm bad, als een ontmoeting met een vriend die je al een tijdje niet meer hebt gezien. Nu ging het al erg goed met Saga. Na de vijfde studioplaat "Head Or Tales" uit 1983 raakte Saga langdurig hopeloos verdwaald, maar hervond zichzelf met het weergaloze "Full Circle" uit 1999. "House Of Cards", twee jaar later, was van hetzelfde laken een pak, zij het wat meer geforceerd, maar op deze nieuwste laat Saga voorgoed alle remmingen los. Bewust als ze nu eindelijk zijn van hun unieke positie binnen de symfonische rock, geven ze ons elf in opzet ontzettend eenvoudige popliedjes.

Neem het onvoorstelbaar kinderachtig klinkende Hands Up en let met name in de coupletten hoe leuk en knap Ian Crichton's gitaar en Jim Crichton's toetsen links en rechts in je oren klinken. En hoe strak Steve Negus' drumwerk wel niet is. Of neem het heerlijke titelnummer Marathon, dat een zalig refrein kent, en onmiddellijk als Sagaklassieker aangeduid kan worden. En ook Too Deep en Return To Forever zijn schaamteloos vlotte nummers, met heerlijk gitaarwerk van Ian Crichton (zoals gewoonlijk) in zijn unieke stijl dansend door alle nummers. In met name Too Deep is het bekende 'duel' tussen Ian's gitaar en Jim's toetsen weer prominent aanwezig.

Drie nieuwe 'hoofdstukken' op deze plaat maken de serie compleet. Van de week ga ik zeker alle chapters een keer achter elkaar draaien. Dat kan nu. En met Worlds Apart (Chapter 16) heeft Saga een fantastische afsluiter van deze serie voor elkaar gekregen. Het is niet alleen het beste nummer van de plaat, het is het beste Saganummer van de afgelopen paar jaar. Ook Streets Of Gold (Chapter 14) is een sterk nummer, dat opvalt door de duetachtige coupletten tussen Micheal Sadler en Jim Crichton. Tenslotte hoor je bij de openingsgeluiden van You Know I Know (Chapter 12) al gelijk dat je met een klassiek Saganummer te maken gaat krijgen. Je raakt niet teleurgesteld.

De twee nummers die buiten de typische Sagastijl vallen zijn de ballades Breathing Lessons en Blind Side Of The Heart. Toch zijn het geenszins slechte nummers en vormen ze een welkom rustpunt tussen het toch wel drukke, andere materiaal. Ook iets afwijkend is Rise And Shine, een bijzonder sterk nummer, met een lekkere melodie en een wat afwijkende, maar toch herkenbare gitaarsolo van Ian.

Deze vijftiende Saga-cd is zonder enige twijfel een klassieker in spé. Het stripverhaalachtige hoesje en boekje zijn prachtig, de muziek is opgetogen en vrolijk, de concerten zijn altijd een feest. Wat wil een mens nog meer?

Markwin Meeuws
http://www.progwereld.org