De Boerderij, Zoetermeer - 2.11.2004

"Dus meneer Gilmour, samenvattend, u beweert serieus dat uw klarinet gestolen is?"
"Dat klopt agent, ik wilde het ding bespelen toen ik erachter kwam dat het ding pleite was."
"Hmmm, dat lijkt me mogelijk een zaak van diefstal."
"Ik zou zo denken meneer, ik was er ook nog eens enorm aan gehecht, 25 jaar mijn trouwe metgezel."

Zo ongeveer moet het er hebben uitgezien, de aangifte wegens diefstal van een... klarinet, dus let even op als er mensen in je omgeving opeens in het bezit zijn van dit instrument of zomaar van de één op andere dag op klarinetles gaan.

Zo verging het de sympathiek ogende Jim Gilmour, die klaarblijkelijk niet zonder kleerscheuren door de "Network" concertenreeks komt. Gelukkig beschikt hij over een hele batterij keyboards, waar hij zich op uit kan leven. Zijn (staccato) spel boet nog steeds niet aan snelheid in en zijn vingers gleden als een Formule 1 bolide over de zwart-witte banen.

Ook stak zanger Michael Sadler in een buitengewone vorm. Hoe is het toch mogelijk dat zijn stem schijnbaar onaangetast blijft naarmate de jaren verstrijken? De man trad het publiek ook nog eens goedgemutst tegemoet. Kortom, de ideale voedingsbodem om een gedenkwaardig concert uit de mouw te schudden. Het zou weliswaar overdreven zijn om te stellen dat het concert foutloos voor het voetlicht werd geworpen. Zo ging bij het opkomen van de band de intro van Network volledig de mist in (geluidstechnisch gezien), maar het is de bekende kniesoor die daarop let. Toch mocht er over het algemeen niet geklaagd worden over het geluid. Regelmatige bezoekers weten dat dit gegeven niet altijd opgaat in de Boerderij (trouwens waar wel?).

Drummer Christian Simpson, aan wiens sound we op "Network" moesten wennen, zet live wel degelijk een vol geluid neer. De man kan fors uithalen en leek zich in een soort trance te bevinden bij de meer ingewikkelde partijen.

Er was sprake van een mooi afgewogen concert. Uiteraard veel ruimte voor de nieuwe(re) nummers, maar als verrassing werd het album "Worlds Apart" integraal aan het publiek gepresenteerd. De oude (maar niet verouderde) klassiekers nodigden in elk geval uit tot meezingen, maar iedereen bleef daarbij ongedeerd. Bij de uithalen van Sadler en de diverse solo"s die ons om de oren vlogen, keken uw recensenten elkaar aan met een blik in de ogen van "Wauw... dit is ongelooflijk goed man!" Gelukkig ontbrak Don"t Be Late niet aan de set en met name dit nummer bracht het publiek in extase.

Saga, de illusionisten van de Prog? Reken maar! De groep toverde verrassing na verrassing uit de hoge hoed. Wie bij deze uitspraak de schouders ophaalt, ontgaat (nog) de magie van de groep, maar mogen we je aanraden volgende keer gewoon even een concert van de Canadezen mee te pikken? Don"t Be Late!